Ik ben niet zo van de tradities, gedeelde gebruiken en rituelen beklijven bij mij gewoon niet. Dat wil niet zeggen dat er geen waardevolle activiteiten of gebeurtenissen in mijn leven zijn, maar weinig herhaalt zich vaak genoeg om van een traditie te kunnen spreken.
Sinterklaas is dood. Terwijl in Nederland Zwarte Piet ter ziele is gegaan, heeft bij mij Sinterklaas het loodje gelegd – en dat terwijl dit de enige traditie is die ik altijd oprecht leuk heb gevonden. Ik heb hier in Cambodja geen moment de behoefte gevoeld Sinterklaas te vieren. Voor alles is een tijd en plaats, en de goedheilig man heeft dat duidelijk niet hier. Er zijn geen paarden in Cambodja, geen man heeft een baard, het is ’s winters 26 graden, er zijn geen speculaaskruiden en huizen hebben geen schoorstenen – het past gewoon niet. Ik vind het eerlijk gezegd ook iets zieligs hebben, die buitenlanders die dan met 38 graden in de stralende zon een kerstboom optuigen of pepernoten rond gaan strooien. Misschien kan een gewoonte wel alleen beklijven als deze zogezegd meekan met de tijd, zich aan kan passen aan veranderende omstandigheden. Alleen dan kan die ook over generaties heen doorgegeven worden, zoals het een echte traditie betaamt. Nog een reden waarom het niet botert tussen mij en tradities: er komt na mij geen volgende generatie.
Paastoernooi. Lang verhaal om dan nu te vertellen dat er twee gewoonten in mijn leven zijn die ik deel met anderen en die toch echt al jaren meegaan. Het ene is een volleybaltoernooi (Het Paastoernooi) in Noord-Duitsland, bij de grens met Denemarken, waar Heinz en ik nu al jaren (10?) naar te gaan met een groep volleybalvrienden uit Nijmegen en Rotterdam. Letterlijk komen we van heinde en verre (Zweden, Duitsland, Cambodja, Nederland) om dit van gebruiken en rituelen doordrongen toernooi mee te maken. Het slaat eigenlijk nergens op, het is maar een klein toernooi, in een volstrekt onbeduidend dorp, met volleybal van een bedenkelijk niveau en super vette Schnitzels und Bratkartoffelen op vrijdagavond. We vieren altijd Flummi’s verjaardag omdat hij met Pasen jarig is (sic), vergeten prompt mensen die wel echt jarig zijn tijdens het toernooi, en er is altijd minstens één persoon die de slaapzak vergeet. Dichter in de buurt van rituelen kom ik in mijn leven niet, en in dit geval vind ik het zelfs leuk om precies te weten wanneer wat staat te gebeuren , en dat als iemand dan iets anders oppert dat we dat dan lekker niet doen en in koor roepen “omdat het traditie is!”
Oud en Nieuw. Een andere gewoonte, iets minder oud maar niet minder bijzonder, is oud en nieuw. Eigenlijk zijn Heinz en ik meegelift met een traditie van onze Rotterdamse volleybalvrienden die al sinds hun studietijd ergens in een stad in Europa oud en nieuw vierden met elkaar. Er zijn weinig vaste gegevens of regels, de enige vereiste is dat er niet meerdere malen in dezelfde stad gevierd mag worden. De groep werd met de jaren steeds kleiner, en toen Heinz en ik naar Cambodja vertrokken werd het lastig. Het is één jaar niet doorgegaan, Heinz en ik zijn uit elkaar gegaan, maar toch zijn we met z’n allen de afgelopen drie jaar achtereenvolgens naar de Malediven, Jordanie en Riga geweest. De locaties zijn wellicht verrassend, maar dat heeft ermee te maken dat we proberen een locatie te vinden halverwege Cambodja en Nederland. Dat is lastig vanwege landen die geografisch weliswaar aan de voorwaarden voldoen, maar ofwel ongezellig zijn (Irak, Iran) ofwel te koud (Turkmenistan ofzo).
Enfin, dit jaar dus weer een keer tussen ons in maar dan een beetje dichter bij Nederland: Porto. We waren met de groep al een keer naar Lissabon geweest in 2010, en omdat Heinz er toen niet bij was, zijn wij samen (nog zo’n gewoonte) een paar dagen eerder gegaan dan de rest om beide steden te verkennen. Lissabon… Ik herinnerde me een mooie, gastvrije stad, waar het voor ons goed toeven was, ook al werd mijn camera gejat. Toch had Lissabon zich niet in me vastgezet zoals Budapest of Jordanie. Ten onrechte, vind ik nu. Niet een beetje mooi, schitterend en van het goede leven bovendien! Sardientjes, fado, port, sinaasappelbomen, verse vis, espresso voor 50 eurocent en de wereldberoemde Portugese egg tart (nr. 15 op de Guardian lijst), kortom het was een feest – en toen moest het eigenlijke feest in Porto nog beginnen.
Heinz & Marmite® 
Ja Lindholm! Gaan we weer?
We gaan! Met twee teams zo te zien!
We gaan! Met twee teams zo te zien!
De wereld een dansfeest!
Afgeleid door de herinnering aan een boektitel bedoelde ik: De wereld een vliegfeest.
Het mondiale vliegverkeer produceert netzoveel luchtvervuiling als het continent Afrika. Van de geboekte vliegtuigstoelen wordt ruim tachtig procent bezet door recreanten.
Tis geen verwijt, slechts een kanttekening.
Terechte kanttekening! Ik ben hier inderdaad nog niet helemaal uit, maar zeker is wel dat ik sinds Cambodja veel te veel vlieguren maak. Niet alleen voor m’n eigen pleziertjes, maar ook voor werk. Dat hoort een beetje bij de mondialisering denk ik – en het is een probleem waarvoor ik nog geen oplossing heb.
JAAAAAAAAAAAAAA, tradities!